روزی که عزم رفتن کردی خاطرت هست ؟

گفتی:روز تولّد شکوفه ها می آیی!...

گفتم:با گل تنهاییم که در فَراقت میروید چه کنم؟

گفتی گل تنهایی را با یاد من هر روز بچین

تا که سبزه زار زندگیمان پراز آواز عشق بماند...

گفتم:اشک چشمانم را چه کنم؟

که بر گریه های آسمان طعنه میزند؟

گفتی بگذار ببارند تا که ابر غم در چشمانت بمیرد

گفتم:پروانه ی رویایم که بر دور خیالت میپرخد را چه کنم؟

گفتی شمع یادم را زنده نگه دار تا برگردم...

و... رفتی...

شکوفه های درخت تنهایی َم رویید...

پرپر کردم...

ابر غم را درچشمانم کشتم...

و پروانه ی رویایم به دور شمع خیالت چنان چرخید که پرش سوخت...

.

و تـ ــ ـو هنوز نیامده ای...

دلتنــگ شده ام...

دلتنـگتر از تمام دلتنگـــی ها...

خوبِ من...

برگرد...

.

یا الله یا رحمنُ و یا رحیم   ، یا مُقَلِب القلوب ، ثَبِت قَلبی عَلی دینِک   . . .