چهل شعله بر خرمن ستم خاکستر افکنده است وچهل بار کاروان ایمان بر اجساد متعفن بیداد گذشته است.اربعین است که عشق فواره میزند.درستی،درشتی رادر هم میشکند وشیطان، مقهور وزبون وبی پناه، در بارش یک ریز کلام زینب وآذرخش خطبه ی سجاد(علیه السّلام) فرو میریزد.

یزید(لعنت الله) ،قهرمان دیروز نیست که «لیث اشیاخی ببدر شهدوا »را بگوید.دیگر خورشید های بر آمده از تپه ی جیرون را به تمسخر وتحقیر نمی بیند.قهقهه ی زیادی در گلو خفته است. وچشم مات عمر سعد هرچه ری و رؤیاست بر باد می بیند  ...اربعین نه یک روز است نه یک حادثه ،تبلور وتجسم توانستن است در ناباوری، رفتن است در مسیری همه چالاب وخطر وخوف،ماندن است در هنگامه ی نبودن.قحطی مقاومت، فقر فریاد.

اربعین شروع در پایان است.ممکن کردن همه ی ناممکن هاست.

شیوه ی شیرین شورو شعور آفرینی در جهلستان تاریک شام است.

اربعین یعنی باید ستم بشکند ودریای این«باید» تازیانه خوردن ،دشنام شنیدن، شماتت دیدن وچه باک وپروا وقتی خدا باشد. وقتی او ببیند،او بشنود وبخواهد.

زینب نرفته است که نیاید.رفتن از کربلا پایان حادثه نیست.

این رفتن استمرار شمشیرهایی است که از نیام ایمان بیرون آمده است.تداوم فریاد هایی است که از حلقوم عطش تراویده بود.پژواک صدای گام های ابوالفضل است در قدم زدن ،درشب شور انگیز عاشورا. امتداد شیهه ی اسبی است که از قتلگاه ، یال افشانِ خونین در غروب را به رخ خورشید می کشد.

اربعین معجزه ی استقامت و صبوری است.اربعین قرآن چهل فصل عشق است. کتابی است با چهل سوره وسوره ای با چهل آیه وآیه ای با چهل واژه زیبایی وخوبی وخدا.

اربعین،روزترین روز خداست وفهم این روز، نگاهی از جنس روز می طلبد...

دکتر محمد رضا سنگری