اردیبهشت باز خوانی کارنامه بهشتیان است...

بهشتیانی که در زمین ،آسمان می سازند و دل به مهمانی بهشت و آسمان می برند.

اردیبهشت،تداعی یاد معلم است و تکریم و تجلیل خوبانی که روشنی ،شیوه ی مرضیه ی زیستن آنهاست.

معلمانی که عشق،حرف اول سلوکشان و معرفت ،آخرین خورشیدی است که از مشرق جانشان طلوع می کند.اگر معلمان نبودند،جهان تاریک بود،اصلا جهانی نبود تا روشنی و تاریکی معنا شود.

بی معلمان ،آسمان قامت نمی افراشت، ستاره و ماه شب را نمی آراست،آب در رگ جویباران نمی دوید و باران به نوازش گل ها و سبزه ها نمی آمد.

مگر پیامبر،معلم نبود و خود را معلم نخواند؟و مگر بی پیامبر چیزی از جنس هستی،لباس وجود بر تن میکرد؟بی معلم حتی خداناشناخته می ماند!کسی نبود تا دستمان را در دست خدا بگذارد و لحظه های ترنم و زمزمه را به لب هایمان بیاموزد.

پاسداروسپاسدار مقام معلم باید بود که بی سپاسی،«شیطان ساز » است!همه ی شیطنت شیطان در این بود که قدر آدم ندانست و سجده بر آستان معلم فرشتگان را تن نسپرد.وقتی خدا و علم آدم الاسماء شد،عزازیل تعلیم نشناس،از سجده پروا کرد شیطان شد،او عزازیل بود، عزیز خدا و خواری او هنگامی آغاز شد که پاس معلم و علم نداشت.

هرکس تکریم و تجلیل معلم نشناسد،فرجام او همین است.از چشم هفت آسمان افتادن و دوزخ را تن نهادن.اردیبهشت ،فصل خضوع در پیشگاه آسمانیان زمینی است.اردیبهشت،بهشت سپاسگزاری از معلم است…

محمد رضا سنگری