تو را گل خوشبوی نرگس مینامیم اما دریغ  …که چشم و گوش و دل مان حتی برای ثانیه ای عطر حضورت را احساس نکرده است آقا جان....

گل خوشبوی فاطمه،یابن الحسن،با روییی خجل و چشمانی گریان با تو سخن میگویم واز خودم میپرسم:چـرا بودنت را باور نـَکردیم؟

چرا دلهایمان آنقدر سخت و سنگی شده که نام تو...تنهایی تو،لرزه برآن نمی اندازد؟

چرا چشمانمان آنقدر گناه آلود شده که لحظه ای عطر حضورت را حس نکردیم؟

چرا دعاهایمان خالی از نام تو شده نه که ظاهر دعاهایمان نامی از تو نباشد که روزانه بارها و بارها ذکر اللهم عجل لولیک الفرج را میگوییم به خیال ساده مان دیگر بس است.

روح ذکر را فراموش کرده ایم :(

خیال میکنیم همین که میگوییم باران،باران ،یعنی باران؟؟همین که میگوییم شقایق ،نرگس،شب بو،یعنی بهار؟پس روح ذکرکجاست؟همینکه میگوییم یابن الحسن آقا بیا،آقا بیا،آقا می  آد؟  پس عمل چه؟چرا بودنش را باور نکردیم؟؟؟

هرکس خودش و امام زمانش...خودمان قضاوت کنیم...آیا این بی انصافی نیست؟

امام زمان (عج)هر یک از شما باید به آنچه که او را به محبت ما نزدیک می سازد عمل کند ، و از آنچه که مورد پسند ما نیست و ما را خشمناک می سازد دوری جوید.

الإحتجاج للطبرسی، ج 2،ص 324